Herken je dit:

• Je had gedacht een geduldige moeder te zijn, maar dat valt vies tegen.

Na een werkdag, boodschappen doen en eten koken moet je het uit je tenen halen om toch nog even te dweilen. Wanneer je ein-de-lijk op je kont kan gaan zitten, gooit je kind z’n drinken om. Je ontploft: “Verdomme, kun je nou nooit eens uitkijken!!” Terwijl je de doekjes pakt, voel je de brok in je keel en voelt de teleurstelling in jezelf; waarom lukt het niet om rustig te blijven?

• Je hebt het gevoel altijd ‘aan’ te staan, nooit is er rust in je hoofd.

Gehaast doe je boodschappen, je hoofd nog bij je werk. Thuis kom je erachter dat je het eten voor vanavond vergeten bent. Als blijkt dat je ook nog je telefoon kwijt bent loopt de irritatie op. En precies dan komt je kind die vraagt of hij een snoepje mag. Iets knapt en je snauwt: “Zeik toch niet zo, ik heb genoeg aan mijn hoofd!” Meteen voel je de schaamte, waarom ben je zó opgefokt?

• Je doet zo je best, en toch lijkt het nooit goed genoeg.

Bijna op school en dan schiet het je te binnen: de gymtas ligt nog thuis. Je zet je kind af, racet heen en weer, komt te laat op je werk. En daar is dat stemmetje weer: “zó stom dat ik dit niet gecheckt heb, wat moeten ze op school wel niet denken?” Waarom overkomt mij dit altijd? Spullen vergeten én nog eens te laat op je werk ook, je voelt je waardeloos.

• Je bent zó ontzettend moe, maar naar de buitenwereld draag je een masker.

Je checkt de agenda en had je dat maar niet gedaan: werk, speelafspraakje, verjaardagsfeestje, nog even de stad in en en dan ook nog een familie-uitje dit weekend. Je zegt overal ja op, want dat hoort erbij, toch? Maar je bent moe, zó moe. Je lacht naar de buitenwereld, maar van binnen ben je leeg. Waarom lukt het niet een keer ‘nee’ te zeggen?

• Je gezin is je alles en toch lijkt de gezelligheid ver te zoeken.

Eindelijk een dagje weg met het gezin. Na de nodige ochtendstress zitten jullie in de auto, maar nog geen vijf minuten later begint het gekibbel op de achterbank alweer. Je snauwt: “Hou nou toch eens op jullie!” en het wordt stil. Jij staart uit het raam en denkt: waarom kan het nou nooit eens zonder gedoe? Het doet pijn dat het niet gewoon gezellig is, terwijl je daar zó naar verlangt.

Hoe zou het voor je zijn als…

• Je wél rustig kan reageren, zelfs als alles tegenzit? Gewoon die vrolijke moeder zijn die je dacht dat je zou zijn: je hebt geduld, voelt je sterk en voelt de rust in jezelf.

• Je hoofd écht stil kon zijn? Dat je lijf ontspant, dat stemmetje in je hoofd stil is en je eindelijk weer eens goed slaapt.

• Je jezelf gewoon eens goed genoeg voelde? Dat je weet: ik doe het op mijn manier, en dat is goed genoeg. Je hebt vertrouwen in jezelf.

• Je gewoon jezelf kan zijn, ook als je moe bent? Dat je ‘nee’ durft te zeggen, dat je energie overhoudt voor wat écht belangrijk is: je gezin en jijzelf.

• Het thuis weer écht gezellig is? Met liefde, lachen en leuke dingen. Je merkt dat je kinderen makkelijker zijn, vaak vrolijk en er is minder gedoe tussen de kinderen. Eindelijk écht genieten van je gezin en de quality time samen.

Dit is allemaal mogelijk als je in mijn traject Moederkracht stapt

4 maanden lang gaan wij samen aan de slag en hebben we 8 sessies. De sessies vinden plaats bij mij op locatie of online, net wat voor jou het fijnst is. In elke sessie kijken we naar wat er bij jou speelt, wat je nodig hebt en wat er tussen de sessies is gebeurd. Want ook tussen de sessies gebeurt er veel. Tussendoor werk je met opdrachten die zorgen voor nog meer inzicht en bewustwording, waardoor je het proces verdiept en versnelt. Het is een traject waarin praten slechts het begin is; mijn manier van werken nodigt je vanaf het eerste moment uit om niet alleen anders te denken, maar ook anders te voelen en te doen. Al na de eerste sessie ga je naar huis met nieuwe inzichten en handvatten die je meteen kunt inzetten en waarmee je direct verschil merkt.

Aan het einde van dit traject…

• Reageer je vanuit kalmte, zelfs als het tegenzit.

Na een lange werkdag, koken en opruimen, plof je neer op de bank met een warme kop thee. Je kind stoot zijn drinken om en kijkt je geschrokken aan, maar jij blijft rustig. Je pakt een doekje, ademt diep in en zegt: “Geeft niet joh, kan gebeuren.” Jij voelt: zo wil ik moeder zijn.

• Heb jij eindelijk de ‘uit’ knop gevonden.

Je loopt door de supermarkt, boodschappenlijstje in de hand. Je weet precies wat je nodig hebt en vergeet niks. Geen chaos in je hoofd, geen twijfels, geen opgejaagd gevoel in je lijf. Je voelt je helder, rustig, aanwezig. Thuisgekomen zet je ontspannen het eten op tafel, met ruimte over in je hoofd én je lijf.

• Voel je je goed genoeg, zelfs als het allemaal de soep in loopt.

De gymtas ligt nog thuis, maar dit keer haal je diep adem. “Kan gebeuren,” zeg je, terwijl je je kind afzet en zonder oordeel op en neer rijdt. Geen kritische stem, geen paniek, geen schaamte. Je voelt je krachtig: gebeurd de beste wel eens, jammer dan.

• Loop je niet langer meer op je tandvlees en hou je energie over, eindelijk me-time.

Je agenda staat vol, maar jij bepaalt. Je zegt met gemak nee tegen een verjaardag die net te veel is. ’s Avonds zit je op de bank, niet leeg en opgebrand, maar voldaan. Er is ruimte voor jou, je hebt de regie terug. En dat voelt zó fijn.

• Is het écht gezellig in huis, zoals je het altijd bedoeld had en zonder dat jij er keihard voor hoeft te werken.

Het is zondag. Geen stress, geen strijd. Jullie gaan spontaan naar het bos, de kinderen lachen, jij loopt hand in hand met je partner. Geen gemopper, geen gezucht — maar warmte en plezier. Jij denkt: zo wil ik het. Dit is mijn gezin.